Na wstępie Profesor Adam Mariański zwrócił uwagę na fakt, iż sukcesja jest zagadnieniem znanym każdemu przedsiębiorcy, ale niestety mało kto jej dokonuje.

„Są przykłady, kiedy właściciele firm myśleli, że przeprowadzili proces sukcesji a tak naprawdę zrobili pierwszy krok, który -  można powiedzieć -  był krokiem nad przepaścią. Bo sukcesja jest problemem bardzo złożonym. Właściwie, w zależności od jej formy, powinna się zaczynać wtedy, kiedy dzieci właściciela firmy się rodzą. Wtedy już należy się zastanowić, czy nadawać się będą, by firmę przejąć. Ten proces, stosowany na całym świecie jest szczególnie trudny w Polsce, gdyż dopiero teraz nadeszła  pierwsza fala transformacji i przekazywania firm rodzinnych dzieciom lub innym następcom. Powodem tego stanu rzeczy jest fakt, że  26 lat to jest średni czas  funkcjonowania firmy rodzinnej na świecie -  od założenia do sprzedaży lub innego zadysponowania. A u nas większość firm powstała na przełomie lat 80. i 90. Potem rosły, rosły, rosły i dorosły do takiego momentu, w którym coś trzeba z nimi zrobić. Polskie przepisy są kompletnie nieprzygotowane do tego procesu a polityczne zapowiedzi i przygotowania są wprawdzie bardzo obiecujące, ale jak zwykle – zgodnie z moją obserwacją: w teorii nie ma różnicy między teorią a praktyką a w praktyce – jest. I właśnie w teorii te przepisy są dobrze przygotowane, a praktycznie są do niczego. Zresztą dowodem na to są liczne nasze uwagi, które sprawiły, że ta ustawa nie weszła w życie i ciągle jest przygotowywana. Zawierała drastyczne błędy, które mogłyby obciążyć firmę już po śmierci właściciela. Tymczasem proces sukcesyjny jest jednym z najistotniejszych  procesów a jednocześnie barier. Jest procesem bardzo ważnym dla gospodarki, jeśli bowiem nie pomożemy firmom rodzinnym, to kapitał budowany przez wiele lat przestanie istnieć”.

Przez lata funkcjonowania gospodarek rynkowych w wielu krajach świata procesy te są od dawna wdrażane. Każdy kraj ma własną specyfikę rozwiązań sukcesyjnych. Adam Mariański zauważa, że niestety, Polska takich rozwiązań jeszcze nie wypracowała. Zdaje się, że nie wszyscy w ogóle rozumieją, na czym proces sukcesyjny polega.

„Jest on podwójnie złożony. Nam się kojarzy z tym, że dzieci przejmują nasz biznes. Od razu mówię, że to jest nieprawda. Bo jest to tylko jedna z form. I, jak się okazuje, wcale nie najczęściej występująca. Dlaczego? Tylko 6% studentów pragnie przejąć firmę rodzinną po swoich rodzicach. Rodzice produkowali coś a syn zostaje informatykiem. I tu się zaczynają wymijać. Albo – dzieci mają diametralnie inne podejście do zarządzania, niechęć do pracy z rodzicami, pojawiają się konflikty na linii ojciec-syn, które występują bardzo  często.... Z tych powodów, mając ich świadomość,  więcej niż połowa przedsiębiorców na świecie woli sprzedać firmę niż przekazać ją swoim następcom.”

Profesor Mariański uświadamia przedsiębiorcom, że najgorszym rozwiązaniem jest konieczność sprzedania firmy po  śmierci założyciela czy założycielki. Wtedy bowiem jest to sprzedaż przymusowa, która polega na tym, by pozbyć się firmy możliwie najszybciej, a w efekcie – najtaniej. Dlatego najlepszym rozwiązaniem jest przygotowanie przez firmę rodzinną strategii sukcesji.

„W zależności od wielu czynników proces sukcesji może trwać  od kilku miesięcy do kilku lat. Pełnego procesu nie da się przeprowadzić w ciągu dwóch, trzech dni. Jeśli ktoś państwu powie, że tak zrobił, to znaczy, że nie robił tego nigdy.”

Z badań przeprowadzonych przez profesora wynika, że w Polsce jedynie 30% firm rodzinnych przygotowało strategię sukcesji.

 „A jak się wejdzie głębiej, to okazuje się, że ona wcale nie jest dobrze przygotowana. Zatem, tak naprawdę można mówić o 10 %. Taki przykład: duża firma, którą przejęło czterech synów. Ponad miliard obrotu. Czterech tych synów zarządza firmą i właściciel mówi  mi: Widzi pan, mnie się sukcesja udała. A ja na to: Ale pan żadnej sukcesji nie zrobił.  Jak to? – pyta – przecież synowie zarządzają firmą i się dogadują. Mówię: Ok. Dogadują się dopóki pan żyje. Każdy z tych synów ma trójkę dzieci. Czyli -  mamy dwanaścioro kuzynów. Bracia mogą się może dogadać,  kuzyni – niekoniecznie. Mało tego!  Będą mieć żony  i mężów. I już mamy 24 osoby. Szansa na to, że 24 osoby się dogadają jest bliska zeru. Część pracuje w firmie i chce otrzymywać duże wynagrodzenie, część nie pracuję więc chce dostawać dywidendę. Konflikt staje się naturalny – kto chce pracować w firmie, kto nie chce? Czy praca zależy od umiejętności i wiedzy czy od koneksji w rodzinie? Kto ma pracować i czym się zajmować? W Polsce nie ma mechanizmów chroniących przed takimi sytuacjami. A tu jest potrzebne nie spadkobranie tylko trusty i fundacje rodzinne. Taka fundacja może osiągnąć olbrzymi majątek, ponieważ nigdy nie nastąpiło rozczłonkowanie firmy. Zatem,  jeżeli ktoś mi mówi, że się zabezpieczył, bo sporządził testament, to znaczy, że kompletnie nie wie, o czym mówi."